FORUM

1950'lerin Florida bataklıklarında, gürültülü bir kükreme zaman zaman yerel timsahların huzurunu bozuyordu. Bir havacılık şirketi olan Pratt & Whitney'den mühendisler, en katı gizlilik koşulları altında, yakınlardaki Apix kasabasındaki bir gübre fabrikasından gelen garip bir maddeden güç alan yeni bir motor türünü test ediyorlardı. Gerçekte, kasaba haritada sadece bir isimdi ve gübre fabrikası Rusları kandırmak için bir hileydi. Kargaşalar, Amerika hava kuvvetlerinin hidrojen yakıtlı bir uçak inşa etme girişimi olan Suntan Projesi'nin sonucuydu. Neredeyse işe yaradı. Motorlar başarılı bir şekilde çalışıyordu, ancak hidrojeni depolamak ve tedarik etmek, üretimin devam etmesi için çok pahalı olduğunu kanıtladı.

Suntan, havadan ağır uçuşa güç sağlamak için hidrojeni kullanmaya yönelik bir dizi başarısız girişimin sadece ilkiydi. Cazibe harika. Hidrojen, mevcut standart havacılık yakıtı olan gazyağına göre kilogram başına üç kat daha fazla enerji paketliyor ve hafiflik birinci sınıf. Tupolev, o zamanlar Sovyetler Birliği'nde 1980'lerde yargılandı. Boeing, 2000'lerde denedi. Küçük bir gösterici Almanya'ya uçtu. Ama hiçbir şey eskisi gibi gerçekten kalkmadı. Hidrojen hafif olmasına rağmen hantaldır ve gemide saklanmasını zorlaştırır. Ya basınçlı ya da sıvılaştırılmış olmalı, her ikisi de kendi komplikasyonlarına neden olur. Üstelik bunu yapmak ve dağıtmak için yerleşik bir altyapı da yok.